Ο νέος νόμος πλαίσιο για τα πανεπιστήμια έχει σημαντικό αριθμό θετικών σημείων, σημαντικός αριθμός βέβαια των οποίων είχε ήδη προβλεφθεί από το γνωστό «νόμο Γιαννάκου» των παλαιότερων κυβερνήσεων Καραμανλή. Για την ιστορία βέβαια χρήσιμο είναι να θυμόμαστε ότι ο «νόμος Κουτσίκου» είχε γίνει αφορμή για να «καεί η Αθήνα» από τους «γνωστούς αγνώστους», με ευθύνη όμως και στελεχών, νυν υπουργών, του ΠΑΣΟΚ- που μηδένιζαν τότε τις όποιες προτεινόμενες αλλαγές στο βωμό της στείρας αντιπολίτευσης.

Κύριο σημείο της σημερινής, πολλοστής, προσπάθειας «μεταρρύθμισης», είναι η πλήρης κατάργηση της συμμετοχής των φοιτητών στις διαδικασίες εκλογής διοικήσεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το σημείο αυτό, ήδη κατοχυρωμένο στις ευνομούμενες ακαδημαϊκά χώρες του εξωτερικού, προβάλλεται ιδιαίτερα , με αιτιολόγηση τις διάφορες αδιαφανείς συναλλαγές μεταξύ εκπροσώπων φοιτητικών παρατάξεων και μελών ΔΕΠ υποψηφίων στις διάφορες εκλογικές διαδικασίες, πολλές εκ των οποίων είχαν μάλιστα δει και το φως της δημοσιότητας.

Είχα την τύχη αλλά και την ευθύνη να χρηματίσω σε διάφορες σημαντικές θέσεις της φοιτητικής οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας, της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αλλά και της οργάνωσης νέων του κόμματος, της ΟΝΝΕΔ: υπεύθυνος Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΑΕΙ (την κρίσιμη μάλιστα εποχή της ψήφισης και υιοθέτησης του «νόμου Γιαννάκου») κ.ά.

Είναι αλήθεια ότι στο πλαίσιο «παραγωγής πολιτικής» και καθιέρωσης προτάσεων τόσο σε επίπεδο Πανεπιστημίου ,όσο και σε επίπεδο κοινωνίας, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και η ΟΝΝΕΔ ήταν πάντα «πρωτοπόρες και μαζικές», όπως λέει και το σχετικό σύνθημα.

Οι εποχές όμως άλλαξαν. Για τα φαινόμενα διάλυσης, νεποτισμού, αναξιοκρατίας, οικογενειοκρατίας, ελάχιστης παραγωγής επιστημονικού έργου που παρατηρούνται στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο σήμερα, την κύρια ευθύνη έχουν τα εκλεγμένα (ή μήπως διορισμένα;) μέλη ΔΕΠ, κάθε βαθμίδας, σε όποιο στάδιο ιεραρχίας κι αν βρίσκονται. Ακόμα και αυτές τις «κάτω από το τραπέζι» συναλλαγές, αυτοί τις επέλεξαν και τις καθιέρωσαν ως συνηθισμένη πρακτική.

Τη στιγμή όμως που καλούμαστε να αλλάξουμε όλοι και ριζικά, όχι κατ’ επιλογήν πια, αλλά υποχρεωτικά, νομίζω ότι ήρθε η ώρα της αναθεώρησης σε επίπεδο δομής και λειτουργίας των κομματικών παρατάξεων και της αντικατάστασης τους στα επίπεδα της εκπροσώπησης σε επίπεδο φοιτητών. Είναι ίσως μοναδική ευκαιρία της κατάργησης της κομματικοποίησης, στο πιο ελπιδοφόρο σήμερα κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, το Πανεπιστήμιο. Μας δίνεται η δυνατότητα να ξεπεράσουμε αντιλήψεις του παρελθόντος και να πάψει να ταυτίζεται η εκπροσώπηση του μέσου φοιτητή με τις εικόνες κατ’επάγγελμα συνδικαλιστών-απολιθωμάτων. Χωρίς να ξεχνάμε τις αιτίες για τις οποίες δημιουργήθηκαν και γιγαντώθηκαν οι φοιτητικές παρατάξεις (ειδικά για τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που αποτέλεσε το μοναδικό ιδεολογικό ανάχωμα ,σε χαλεπούς καιρούς, στην κυριαρχία των οπισθοδρομικών μαρξιστικών απομειναριών του παρελθόντος και στις επάλξεις της οποίας αγωνίσθηκαν μετέπειτα πολιτικές φυσιογνωμίες), είναι ανάγκη σήμερα ο επαναπροσδιορισμός της δράσης τους εκτός του Πανεπιστημίου.

Το αντεπιχείρημα της χρησιμότητας για τη θεμιτή αντιπαράθεση με την, όπου παρατηρείται, «καθηγητική αλαζονεία» και τις απόλυτες (ή ακόμα και άδικες) πρακτικές είναι σεβαστό, αλλά μπορεί σαφώς να υπάρξει πλήρης και επιτυχημένη αντικατάσταση από εκλεγμένους φοιτητές-αντιπροσώπους χωρίς αυτοί να υπόκεινται σε κομματικούς περιορισμούς ή υποχρεώσεις.

Πολλοί από εμάς έχουμε περάσει τα πιο «ωραία μας χρόνια» δρώντας μέσα σε αυτά τα πλαίσια. Χωρίς να παραγράφουμε τις αναμνήσεις, τους αγώνες, την ένταση και το πάθος όλων αυτών των ετών, νομίζω ότι ήρθε ή ώρα να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα και να προτείνουμε την από μηδενική βάση εξέταση της ταυτότητας και των προτεραιοτήτων των κομματικών παρατάξεων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας.

Ίσως, μόνον έτσι θα μπορέσει να επαναπροσδιορισθεί ο ρόλος τους κρατώντας μόνο τα θετικά σημεία συνεισφοράς τους και διαγράφοντας τις «μαύρες τρύπες», όπου αυτές δημιουργήθηκαν.

Δίδεται μια ιστορική ευκαιρία για τις Πολιτικές Νεολαίες και δει για το πιο ζωντανό τους τμήμα, το φοιτητικό, να δείξουν έναν άλλο δρόμο «πολιτικού βαδίσματος» στην κοινωνία που δείχνει το τελευταίο διάστημα να μην ικανοποιείται και να απογοητεύεται από τη σημερινή μορφή των κομματικών δομών και να γίνουν έτσι καταλύτης για ευρύτερες εξελίξεις στη λειτουργία των κομμάτων, συνδράμοντας π.χ. στην κατάργηση των τοπικών κομματικών οργανώσεων, οι περισσότερες των οποίων απλώς σήμερα φυτοζωούν χωρίς ένδειξη ύπαρξης.

Άραγε, θα αφήσουμε αυτήν την ευκαιρία να πάει χαμένη;