Η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ αποτελεί την κατάληξη λανθασμένων πολιτικών δεκαετιών: ή μήπως την αρχή νέων δεινών για τη χώρα με υπονόμευση της εθνικής της κυριαρχίας;
Θα αποτελέσει το εφαλτήριο για την επιστροφή της χώρας στο δρόμο της ανάπτυξης ή θα αποτελέσει την ταφόπλακα της ελπίδας για τη χώρα;
Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Η ανεργία στη χώρα, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, βρίσκεται στα τραγικά επίπεδα του 30,4% για την ηλικία μεταξύ 15-24 ετών. Οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη. Βία και παραβατικότητα, πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, μαστίζει τη χώρα. Το αίσθημα της αβεβαιότητας για το μέλλον οδηγεί τον Έλληνα πολίτη, ειδικά το νέο, στα όρια της κατάθλιψης.
Την ίδια χρονική στιγμή, βλέπουμε γύρω μας υπουργούς, διαχρονικά και «διακομματικά» να πλουτίζουν, off-shore «βουλευτικές» εταιρείες, νόμιμα = ηθικά υλικά αποκτήματα, βουλευτές που παρανομούν διαπράττοντας θεμελιώδη αδικήματα του Αστικού και Ποινικού Δικαίου. Και όλα αυτά έχοντας ως απόλυτη κάλυψη την ασυλία που τους έχει παραχωρηθεί από το Σύνταγμα και τους νόμους της χώρας μας για την καλύτερη -υποτίθεται- άσκηση του «λειτουργήματος» τους και, κατ’ επέκταση, τη διαφύλαξη του δημοκρατικού μας πολιτεύματος…
Όλα αυτά, ειδικά στο φάσμα της σημερινής πολιτικο-οικονομικής κρίσης, εγείρουν αντιδράσεις, σιωπηλές σε πρώτη φάση, σε κοινωνικό επίπεδο ακόμα, αφού προκαλούν το κοινωνικό σύνολο.
Και το κοινωνικό σύνολο προκαλείται ακόμα περισσότερο, από τη στιγμή που φαίνεται να απαιτούνται μονόπλευρα από αυτό οι όποιες θυσίες για να σωθεί η χώρα, τη στιγμή που οι πραγματικά ένοχοι απλά αναγκάζονται να δαπανήσουν λίγο από το χρόνο τους σε μια σειρά από ατέρμονες συζητήσεις σε εξεταστικές επιτροπές που αναλαμβάνουν τη διελεύκανση των αντίστοιχων υποθέσεων, χωρίς ποτέ να καταλήγουν σε ουσιαστικά αποτελέσματα!
Η πρόκληση αυτή επιτείνεται ακόμη περισσότερο από το ότι τελικά γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα στα 35 αυτά χρόνια της μεταπολίτευσης -που προορίζονταν για την ανάπτυξη της Ελλάδας-, χωρίς όμως να μπορούν να τιμωρηθούν, λόγω νομικών και νομικίστικων κωλυμάτων!!!
Βέβαια δεν είναι όλοι εκείνοι -για να μην είμαστε μηδενιστές- που χρησιμοποιούν τη δύναμη που τους δόθηκε από τον ελληνικό λαό αποκλειστικά για λόγους έκνομου πλουτισμού και, άλλων, ευκαιριακών επιδιώξεων.
Ταυτόχρονα παρατηρείται εκμαυλισμός των ηθικών αξιών και έλλειψη της αξιοκρατίας. Παράλληλα η απαξίωση της πολιτικής οδηγεί στην άρνηση συμμετοχής της νεολαίας στα κοινά, καθώς και στην καταφυγή σε αντικοινωνικές δράσεις -επεισόδια κι εξάρσεις βίας- που αν και δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο της νεολαίας, είναι θλιβερά δείγματα μεταστροφής της πολιτικής τάσης των νέων σήμερα.
Φτάσαμε όμως στο σημείο η ανάγκη για αλλαγές να είναι πια περισσότερο από επιβεβλημένη…
Οι επιλογές είναι δικές μας. Ίσως περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να αισθανθεί ο νέος την ανάγκη λήψης πραγματικών πρωτοβουλιών με άμεση εφαρμογή.
Η περίοδος που διανύουμε, επιβάλλει άμεσες δράσεις. Είναι αναγκαίο, περισσότερο από ποτέ, οι πολιτικές ηγεσίες να αντιληφθούν ότι η διαχείριση της κρίσης δε μπορεί να γίνεται με συμβατικά μέτρα του παρελθόντος. Γιατί, τελικά, εάν μείνουμε απαθείς – ενώ την κρίση την επέφεραν λίγοι, στο τέλμα θα οδηγηθούμε όλοι!
Όπως όμως έχει πει ιστορικός του παρελθόντος, στην κρίση αναδεικνύονται δυνάμεις που μπορεί ο καθένας να μη γνωρίζει καν ότι τις διαθέτει. Επομένως είναι στο χέρι των νέων να διορθώσουν τα «κακώς κείμενα» της εποχής τους. Και αυτό δεν θα πρέπει να γίνει απλά ένα «ξύλινο» σύνθημα, αλλά πράξη γιατί πέρα από πότε αποτελεί αδήριτη ανάγκη.
Μανόλης Καλαμπόκας
Ιατρός
Πρόεδρος Τοπικού Συμβουλίου Νέων
Δήμου Αθηναίων
